Garagegoden overtreffen zichzelf (opnieuw)  

Met een verwachtingsvolle spanning vanbinnen die uitsluitend voorbehouden is voor Double Veterans-optredens, stonden we te wachten tot The Lumineers hun set op de Main Stage (eindelijk) afrondden. Wanneer het trio het donkere podium besteeg, zanger Lee Swinnen een oerkreet de tent instuurde en hun silhouetten zich aftekenden tegen de plotse, felle spots, stapelden de verwachtingen in de goed gevulde Wablief?! zich op. Net op tijd barstte ‘Strange girl’ los en meteen werd duidelijk dat de jongens er klaar voor waren: ze bespeelden het Pukkelpoppodium alsof ze nooit iets anders gedaan hadden. Bovendien hadden ze het publiek direct vast om het de komende drie kwartier niet meer los te laten: vrijwel onmiddellijk ontstond er vooraan een eerst bescheiden maar telkens groeiende moshpit. Zo hoefde drummer Niels nog maar de intro te spelen van ‘Beach life’, of de tekst werd al vanuit de tent luidkeels geanticipeerd.

Double Veterans vonden in hun setlist ook nog eens het perfecte evenwicht tussen ruigere garage (‘Leave me alone’, ‘Jerk’) en psychedelischer stukken. Afsluiter ‘Messenger dead messenger alive’ bijvoorbeeld: met zijn zeven minuten sowieso al een klepper, maar de uitgesponnen liveversie was de perfecte gelegenheid voor de jongens om tentoon te spreiden wat ze technisch gezien waard zijn en hoefde wat ons betreft nooit te eindigen. “We’re gonna cum in your earpussies”, had Double Veterans ons gewaarschuwd: we weten niet precies wat ze ermee bedoelden, maar toen ze voldaan verdwenen van het podium met de hele Wablief?! nonchalant in hun achterzak, leed het geen twijfel dat ze die voorspelling met verve vervuld hadden.